i
Mechanizm działania monoazotanu izosorbidu:
- jest taki sam jak mechanizm działania nitrogliceryny.
Właściwości farmakologiczne monoazotanu izosorbidu:
- są takie same jak właściwości farmakologiczne nitrogliceryny.
Monoazotan izosorbidu jest stosowany w leczeniu:
- przewlekłej niewydolności skurczowej lewej komory serca,
- przebytego zawału serca,
- stabilnej choroby wieńcowej,
- nadciśnienia wrotnego.
Przeciwwskazania do podawania monoazotanu izosorbidu:
- są takie same jak przeciwwskazania do podawania nitrogliceryny.
Objawy uboczne monoazotanu izosorbidu:
- są takie same jak objawy uboczne nitrogliceryny.
Tolerancja na monoazotan izosorbidu:
- jest to zanik działania monoazotanu izosorbidu,
- zazwyczaj pojawia się po 24-48 godzinach od rozpoczęcia jego doustnego podawania,
- zazwyczaj ustępuje po 12 godzinach od zakończenia jego doustnego podawania.
Prawdopodobne przyczyny tolerancji na monoazotan izosorbidu:
- są takie same jak prawdopodobne przyczyny tolerancji na nitroglicerynę.
Równoczesne podawanie monoazotanu izosorbidu:
- z B-blokerami zapobiega tachykardii i może wywołać hipotonię,
- z blokerami kanału wapniowego może wywołać hipotonię,
- z inhibitorami konwertazy angiotensyny może wywołać hipotonię,
- z heparyną nie zmienia działania przeciwzakrzepowego heparyny,
- z alkoholem etylowym może wywołać hipotonię.
W przewlekłej niewydolności skurczowej lewej komory serca albo w przebytym zawale serca albo w stabilnej chorobie wieńcowej:
- krótkodziałające preparaty monoazotanu izosorbidu podaje się per os w 2 dawkach/dobę z przerwą 16 godzinną między dawką popołudniową i dawką ranną,
- długodziałające preparaty monoazotanu izosorbidu podaje się per os w 1 dawce/dobę,
- dawka wstępna monoazotanu izosorbidu wynosi 20 mg/d,
- dawkę dobową monoazotanu izosorbidu zwiększa się o 20 mg co kilka dni aż do osiągnięcia pożądanego efektu albo pojawienia się objawów ubocznych monoazotanu izosorbidu albo osiągnięcia dawki maksymalnej monoazotanu izosorbidu,
- dawka maksymalna monoazotanu izosorbidu wynosi 120 mg/d.